Merve Karabulut

Sadece güneş doğduğunda mı geceler kavuşurdu sabaha.

Sadece ilkbahar geldiğinde mi açardı çiçekler.

Çiçekleri rengârenk açtıran, sıkıntılı karanlıkları giderip aydınlık bir gündüze uyandıran anne gülümsemesi diye bir şey vardı. Varken kıymeti bilinmeyen, yokken aranan bir şey olmamalıydı. Elimizden kayıp gitmeden bilmeliyiz o değerli yüreğin kıymetini.

Hayatın bütün sıkıntıları karşısında şefkatli bir kol vardı sıkıca kucaklayan. Dilinden dökülen bir duası yetiyordu annenin. Hasta bedenimizi iyileştirirdi şifa gibi gelen ilgisiyle. Bitmek tükenmek bilmeyen, adeta bir okyanus gibiydi yüreğindeki merhameti. Kızdığında ondan kaçıp sonra yine onun kollarında ağlardık çocukluğumuzda. Uyurken hissederdik yanağımıza kondurduğu sevgiyi. Ne yaparsak yapalım bilirdik, titrerdi yüreği üstümüze her vakit. Bazen de “anne” yürekli insanları çıkarıyordu Rabbimiz karşımıza, eğer uçup gittiyse annemiz o güzel atlara binip giden insanların yanına. Bir değil birçoklarını gönderiyordu belki de yanımıza. Birçoğunu göremiyor, birçoğunu fark edemiyorduk. Olmadığını göstermiyordu ama bu.

Dağ gibi durmak ne demekti? Sözlüklerden değil, yaşayarak babamızdan öğrendik biz bunu. Hayatın karşısında dimdik durmak demekti.Haksızlıkları, sorunları, sorumlulukları alıp sırtına hiç ses çıkarmadan yürümek demekti.

Gözler anlatır mıydı sevgiyi? Daha iyi ne anlatabilirdi ki. O koca yürekli adamın gözleri anlatırdı sevgiyi. Bir göz ısıtırdı işte bir çocuğu. Biz babamızdan öğrendik sessiz ama en derinden sevmeyi. Babamızdan öğrendik ne olursa olsun ruhumuzu kirletmemeyi.

Ve hala umutsuzluğa düşüyoruz. Anne ve babamızı bize gönderen yüce Allah merhamet, şefkat, güven, sevgi ve daha aklımıza gelebilecek bütün güzellikleri nasıl taşımazdı ki… Hiç düşündük mü? Allah neden tövbeyi bu kadar seviyor. Çünkü Allah kuluna o kadar merhamet ediyor ki onu cehennemden kurtaran ameli çok seviyor. Her fırsatta da Allah Kur’an’da bize bunu öğütlüyor. “Hâlâ Allah`a tövbe edip O`ndan af dilemiyorlar mı? Allah çok bağışlayandır, çok merhamet edendir.” diyor yüce Allah Maide Suresi 74. ayette. İnsan nefsi diyor ya hani bazen, “Allah bizi ateşe neden atıyor?” Hayır, Allah (c.c.) kullarını ateşe atmaz, kullar kendilerini ateşlik işin içine atmadıkça!

Öyleyse lafı uzatmaya ne hacet. “Düne Tövbe, Bugüne Secde, Yarına Dua Yakışır…”

GENÇ'ın Yazısı.