İnsan, her zaman olmasa bile, vaktinin çoğunu sâlih insanlarla beraber geçirmelidir. Onları tanıması, her ay ya da iki-üç ayda bir olsa da telefonla görüşmesi veya mesajlaşması, inşallah onun için ahirette çok hayırlı olacak ve bunun faydasını görecektir.

Hasan Basri Hazretlerine “Artık ne şefaatçilerden bir şefaatçi var bize. Ne de bir can dostu” ayeti hakkında ne diyorsunuz” (Şuara Suresi, 100,101) diye sormuşlar:

O da: Bu durum, kıyamet gününde olacaktır, cennet ehli cennete, cehennem ehli de cehenneme girdikleri zaman, cennet ehlinden bir adam diyecek ki:

“Allah’ım! Nerede benim dostum filan kişi, cennette onu aramızda göremiyorum?” Ona denilecek ki: “Dostun ateşte…”

Adam: “Allah’ım, o dostum cennette benimle beraber oluncaya kadar benim mutluluğum tam olmayacak.”

Sonra Allah Teala, o adamın dostunu cehennemden çıkaracak ve cennete sokacak. Cehennem ehli diyecek ki: “O buradan nasıl çıktı?”

“Kim şefaatçi oldu ona?”

“Onun bir salih ameli var mı?”

Onlara denilecek: “Hayır.”

“Babası şehit mi? Kardeşi şehit mi?”

“Hayır” denilecek.

“Peygamberler ona şefaatçi mi oldu?”

“Hayır, ona salih bir dostu şefaatçi oldu” denilecek.

O zaman cehennemdekiler diyecekler ki:

“Artık bizim için hiçbir yardımcı ve yakın bir dost yoktur. Ne olurdu bir kere daha dünyaya dönebilseydik de inananlardan olsaydık.” (Şuara, 100, 101, 102)

Keşke dünyaya dönebilseydik bazı salih insanları tanıyabilseydik (dost edinseydik), diyecekler.

Alican Tatlı'ın Yazısı.