Kendimi bildim bileli hayatımızda değişmeyen iki şey var; babamın yıllardır elinden düşürmediği mealli Kuran-ı Kerim’i ve yine yıllardır elinden düşürmediği siyer kitabı. Kuran-ı Kerim’inin cildi birbirinden ayrılmış bir halde. Rengi kırmızı, yılların izini taşıyor üstünde. Bazen ciddi ciddi soruyorum “Babacım bana miras olarak bu Kuran-ı Kerim’ini bırakır mısın" diyorum, tebessüm ediyor. “Olur tabii” diyor. Siyer kitabı, Kuran-ı Kerim’inden farklı değil; onun da kapağı yıpranmış, sayfaları ayrılmış durumda. Abim daha rahat okuyabilsin diye kitabın yeni basımını getirdi. Yine de vazgeçmiyor öncekinden. “Onun yerini tutmuyor sanki” diyor. Bazen iç çekip; “Yıllardır okuyorum hala yeni şeyler öğreniyorum, her okuduğumda farklı bir pencere açılıyor sanki” diyor. Şaşırıyorum doğrusu; “Babacım aynı kitaptan mı?” diyorum. “Evet, siyer kitabı, bunca yıldır okuyorum hala yeni şeyler öğreniyorum bu kitaptan” diyor. Ben doğmadan çok önce okumaya başladığı bir kitap elindeki. Hayranım bu bakışa, bu yönelişe, anlayışa. 

 

Annem, babamın aksine okumaz. Okumayı bilir ama daha içe dönük yaşar. Okuduklarımızı dinlemeyi sever. Geçenlerde bir kitabımı okuduktan sonra salonda unutmuşum, elinde o kitabımla yanıma geldi. “Bu kitap çok güzel” dedi tebessüm ederek. Çok şaşırdım, “Okudun mu annecim?” dedim. “Yok, okumadım” dedi. “Kapağına baktım, üstünü okudum, içim ferahladı, kapağı bile rahatlattı” dedi. Gülümsedim, içimi bir huzur kapladı. Eline aldığı kitap Sadettin Ökten ve Kemal Sayar hocalarımızın “Dünyaya Geldim Gitmeye” kitabıydı. Kitabı elinden alıp odama döndüm. Uzun süre yüzümden tebessüm silinmedi. 

 

Düşündüm sonra, bazı inanlar da bu kitaplar gibi; onunla konuşmadan, içini görmeden, yalnızca ona bakışımızla ferahlar yüreğimiz. "Gönlünün güzelliği yüzüne vurmuş." derler ya, öyle işte... Gıptayla, hayranlıkla takip ettiğim; abilerim, ablalarım, hocalarım geldi aklıma. Duruşuyla, bakışıyla, varlığıyla örnek, öncü, dert sahibi. 

 

İnsanın yalnızca duruşuyla büyük anlamlara vesile olduğuna, haliyle öncü oluşuna şahit olmuştum; ama bir kitabın yalnızca duruşuyla insan ruhunda çiçek açtırdığına ilk defa şahit oldum. Bazen büyüklerimiz “Bir insan; bir duruş, bir kitaptır.” derler, yaşanmışlıklara binaen. O gün anladım ki “Bir kitap da bir duruş, bir akıl, bir hal; bazı insanlar gibi.” Daim olsun her biri.