15 yaşıma gelip de bir otobüs durağında beklerken ancak soluklanabildim. Hayatımı ancak o zaman düşünme fırsatım oldu. Yorulmuştum, çok yorulmuştum. Yıllar geçip durmuştu beni çiğneyerek, bana çarpa çarpa hiç durmaksızın, bir şelale gibi çağlayarak. Sonra durmuştu. Evet, durmuştu. Şimdi bir an büfe yanındaki durakta otururken, yanımdan bir kağıt toplayıcısı geçerken durmuştu. Sırtında yükü ile geçmişti karalara bulanmış çocuk ve yer onun adımından mı, yükünden mi bilmem, titremişti.

 

İşte buradayım, zamanın durduğu bu durakta. Gördün mü? Merhaba yaşamak. Şimdi hayatım serili önümde ben de karşısındayım. Çok kez çarptın bana. Hiç fark etmedin mi? Fark etmedin evet. Ama belki zaman zaman gözünü kaldırıp baktığın oldu. Çok fazla siluete büründün hayat, hangi surette saklısın bulamadım ben de. Fakat hissettim, hissetmem mi canım böyle yanarken? Hissederim, hissettim. Karşılıyorum seni. Oturup dinlenmek istedim biraz sadece. Sen akacaksın durdurak bilmeden, bende sana kapılıp gideceğim. Az sonra devam edeceğim, biraz sonra bir şeyim kalmayacak. Bana verdiğin o anlık soluklanmadan titreyerek çıksam da toparlayacağım. Ne senin halin bana uydu hayat, ne de benim halim sana. Hüzün benim içerime yavaş yavaş inerken, büsbütün bir yalnızlığın ortasında bulurken kendimi, suretim eskitirken aynaları sen bana umarsızdın hayat. Önce sandım ki bana soluklanmak için verdiğin bir molaydı bu. Ama sonra seyyah olup dolaşan ruhumu bir anda elime verdin. Al, dedin. Bu senin. 

 

Ne yapayım dedim. Alıp gideyim onu. Namaza gideyim. Kıbleye saf bağlayayım. Sonra niyet edeyim. Ve celle senâük’ü unutmayayım. Cenaze duası bilmem, Fatiha okuyayım. Sonra namazı bitirip babamı gömeyim. Üstüne toprak atayım. Küreği toprağa bir vurup  bir çukura  atayım. İmam helallik istesin. 3 kez "Helal olsun..." diyeyim.

 

Helal olsun. Helal olsun. Helal olsun.

 

Başkaları da desin, demezse azap çeksin. 

 

Helal olmasın.

 

Bize çektirdiği azabın aynısını o çeksin.

 

Sonra onu anlatan bir şiiri toprağına iliştireyim. Kağıt o toprak içinde çürüsün. Onun bedeni kağıda karışsın, kağıt toprağa. Toprak bilsin ne yaşandıysa. 15 yıl her akşam “Kimim lan ben? Kimim!” diye bağıran adama cevabım olsun. Babamsın sen. Beşer, şaşar, bir doğup sonra ölen, varken yok olan. Babam. Bir sevdiğim ama sonra nefret ettiğim. Babamsın sen. Ben oğlunum, sen babamsın.

 

 

Merhaba yaşamak. Şimdi babamın hayatı serili önümde ben de karşısındayım. Çok kez vurdurdun onu bize. Hiç fark etmedin mi? Fark etmedin evet. Ama belki zaman zaman gözünü kaldırıp baktığın oldu. Çok fazla siluete büründü babam, hangi surette saklı bulamadım bende. Fakat hissettim canımı yakışını. Beni yakışını, kül edişini.

 

 

 

 

 

Sen bana umarsızdın hayat. Önce sandım ki bana soluklanmak için verdiğin bir molaydı bu. Ama sonra seyyah olup dolaşan ruhumu bir anda elime verdin. Al, dedin. Bu senin.

 

İnanamadım. İnanmak istemedim. Kollarımda cansız bir şekilde yatanın ben olduğuma kendimi inandırmak istemedim. Onu temizlemek istedim. Yıkadım ve bir çamaşır askısına astım. Mevsimler geçirdi o askıda. Kurumadı. Kuruması yılları aldı. Ve sonunda bir çöl kadar kuruydu.

 

Merhaba yaşamak. Bitti artık. 5 yıl sonra aynı yerde. Daha çok başındayken seyyah olup dolaşan ruhumu bir anda elime verdin. Al, dedin. Bu senin. 

 

Ne yapayım, dedim. Bir şey yapamazsın, dedin. Erken, dedim. Değil, dedin. Vakit geldi, zaman doldu dedin. 

 

Çöldüm, bitmiştim, anlamı yoktu yaşamanın. Kaza olmuştu, kazara olmuştu. 

 

3 kez helallik verilsin. Azap çekilmesin.

 

“Allah rahmetiyle mağfiret eylesin.”