Muazzez Elif Torun

Yaşadığı alemde kendine dair bir iz arıyor insan. Başkalarına göre şekillenen ömrüyle baş başa kaldığındaysa gerçeklerle yüzleşiyor.

Uzaylıların varlığından emin olamıyor ama dünyalıların gerçek olduğunu biliyor. Bilmenin de ötesine geçiyor bazen. Onları hayatının sahibi yapıyor. ‘‘Hakkımda ne düşünürler!’’ diye kendini yiyip bitiriyor, farklı kalıplara giriyor fakat yine de halkın dilinden kurtulamıyor.
 
‘’Kime nasip olmuş ki herkesi memnun etmek, boşa ümitlenme!’’ haykırışlarına kulaklarını tıkıyor. Sonunda hayal kırıklıklarıyla kalacağının farkında olarak.
 
Halbuki içindeki cevherin açığa çıkmaya uğraştığını derinlerde hissediyor. Tedirgin değil, kendinden emin bakmak istiyor gözleri. Özgür kalmayı diliyor ruhu…
 
Yine de ‘’olduğu gibi’’ kabul edilmemekten korkuyor; bunun garantisini istiyor lakin bulamıyor. ‘’Pireyi deve mi yapıyorum?’’ diye sorgulamak aklına bile gelmiyor.
 
Zaman akıp gidiyor ve insanoğlu sadece bir köşede izlemekle yetiniyor.
 
Halka değil, Hakk’a bakarak yola koyulmanın güzelliğini göremeden perde kapanıyor çoğu zaman. 

GENÇ'ın Yazısı.