Ömer Akyüz 

Kıyıda köşede ne bir sesimiz ne de bir sözümüz kalsın. Dünya döngüsüne söyleyecek bir çift sözümüz olsun. Varlığın ve hevesin sözünle dirilsin. Ne var ki şu kısacık hayat hikâyemizde bize bizi hatırlatacak bir söz, bir sözcüğümüz olsun. Anlamak için tek kelime bile kâfi, diyen dostlarımız olsun. Varsın olmasın, tek kuruş cebimizde. Bizler böyle de yer kaplarız, böyle de sözümüzü dillendiririz dünyaya. O hâlde gönüllere yeniden bir yol çizelim. Yol olsun gönlümüze, gönlümüzü yer eyleyecek kişiye. 
 
Kendi kıyısında kaybolur insan. Bir yağmur damlasına ayak uydurmaya benzer, çisil çisil akarken birden yok olmanın sancısıyla karşılaşılır. Beklemek de nimet diye bilinir. Bir vakti, bir yolu ve dahi bir yoldaşı gönlüne denk getirmek vardır. Vermek ile çoğalmanın, saklamak ile de yitirilişin en açık ifadesi belirir bedenlerde. 
 
Muhtaç olmadan birine, sersefil bir hâlde tek bir ekmek parçasında doymanın lezzetini tatmış dimağlara rast olmak vardır bu kıyıda. Minnet borcu ödenmez, zira meydanda olmayan bir hastalığın merhemi aranmadığı gibi ikili ilişkilere de böyle bir racon kesilir. Kaybolmak vardır kendinde, ararken bitiverir yanı başında. Bir kafesten kaçış planları yapılır, tıpkı kendinden kendini kaçırırcasına. Bir kuş olmak düşlenir, uçmakla kurtulabileceğini sanmasın. Asıl mesele o kıyıda beklemektir, uçmayı bilsen bile. 
 
Kendi ikliminde yeşerir insan. Kendi kendine hayran kalmak vardır bu iklimde. Yaradanın yarattıklarıyla bilfiil bütünleşmek, insaniyet namına bir olmak vardır. Biriken hasret, bir avuçta yumak olur şimdi. Tıpkı mevsimlerin ardı sıra birbirini izledikleri gibi kendine has insanlar da burada birbirlerine râm olur. 
 
Her bir düşüşün ardından yeniden kalkmanın verdiği mutluluğa erişilir, yeni bir yolun başına dikilmek istenir. Bedenlere ince bir sarsıntı verilir, kendi olmanın verdiği gururu yaşatır. Arkasına bile bakmadan koşmak, ileri, daha ileriye. Tâ ki gözden kayboluncaya dek. Ve bir gönül, işte burada yeniden kendi ikliminle yeşermek vardır. 
 
Kaçmak; yine kendine, kendi olan benliğine...
 
Her ne varsa yine kendine kıyar insan; bir avuçta, bir karış toprakta.
 

GENÇ'ın Yazısı.