Geçen ay, Kabataş’tan Süleymaniye’ye doğru gitmek üzere tramvaya binmiştim. 

İçerisi epey kalabalıktı. Ben de büyük çoğunluk gibi ayaktaydım ve diğer insanlarla dip dibeydim. Bir ara, 16-17 yaşlarında bir oğlan ve bir kız, tam önümde birbirlerine sarıldılar. Annelerinden, akrabalarından bahsettiler biraz. Yüksek sesle konuştukları için ister istemez duyuyordum söylediklerini. Konuşmaları nihayete ererken, baygın bakışlar eşliğinde sarıldığı sevgilisine aynen şöyle dedi genç kız: “İleride lütfen herkesten uzak yaşayalım!” Bu cümleyi duymamla birlikte kapılar açıldı ve ben indim. İçimde kızın söylediği o söz yankılandı birkaç saniye: “İleride lütfen herkesten uzak yaşayalım!” 

Daha sonra kendimi düşündüm. Acaba zamanında ben de böyle düşünmüş müydüm diye geçmişimi yokladım. Sonra gördüm ki, nişanlı olduğum dönemde benzer düşünceler benim de içimden geçmiş. Herkesten uzak olursak daha rahat edeceğimizi, kendimize daha fazla vakit ayıracağımızı düşünmüşüm ben de. 

Peki şimdi geldiğim nokta nedir? Şudur: Aslında insan dostlarına, sevdiklerine, akrabalarına ne kadar yakın ise o kadar iyidir. Çünkü hayat insanlarla güzel, sosyal ilişkilerle daha anlamlı. Aksi takdirde, farkında olmadan birçok açıdan eksik kalabiliyoruz. Çünkü insanlarla yakın ilişki içinde olmak bizler için çok farklı güzellikler ve açılımlar sağlayabiliyor. 

Evet, geldiğim nokta böyle. Artık bırakın insanlardan uzak yaşamayı, onlara ne kadar yakınsam o kadar mutlu ve huzurlu olacağımı düşünüyorum. Bunu yaşayarak çok tecrübe ettim çünkü. Ne zaman bir yerlere misafirliğe gidiyoruz ya da birileri bize misafirliğe geliyor, ayrı bir hava esiyor kalplerimizde, ayrı gıdalar alıyoruz. Hayatın insandan insana değişen tecellilerine şahit oluyoruz ve bu bizlere aslında her bakımdan şifa olarak geri dönüyor. Bir büyüğün söylediği gibi: “Sosyal ilişkiler hem rahmet, hem ibadettir. Aynı zamanda şifadır, gıdadır.” 

Not: Tabii kötü dost, kötü akraba bu sözlerimizin dışında değerlendirilmeli. Çünkü onlar insana gerçekten de “aman uzak olsunlar” dedirtebiliyorlar. Birileri ile bu tarz bir ilişki seviyesine gelmekten her zaman Allah’a sığınmak gerekir.

Süleyman Ragıp Yazıcılar'ın Yazısı.