Uzun zamandır “yazmak” büyülüyor beni... “Kelimeler” cezbediyor, kendimden geçiriyor. Bir kitapta inci gibi dizilmiş cümleleri görünce, heyecanlanıyorum, şevke geliyorum. Yazma fırsatı bulamayacağımı anladığım anda, o günü boynu bükük geçiriyorum sanki. Kelimelere dalıp kaybolmak, kelimelere basıp sıçramak istiyorum. Dolu ya da boş, az ya da çok, keyfiyetli ya da keyfiyetsiz, bir şekilde yazmak istiyorum duygu ve düşüncelerimi... Bir sevda, bir tutku oldu bu...

İşte böyle bir hâldeyken, günlüklerimi yolladığım kıymetli abilerimden biri, içimi titreten duygularını ve düşüncelerini e-posta yoluyla paylaştı benimle. Bana çok tesir etti sözleri, sizlere de aktarmak isterim:

“Çok muhterem Süleyman Bey kardeşim. Allah bir şeyi istediğinde onun sebeplerini de kendi yaratır. Yazarlık da böyle değil mi? İstediği zaman istediği gibi yazar yapar bizi... Lakin meselemiz elbette ki kulluk... Şehit Allah dostu, mana deryası Esad Erbilî Efendi’nin gözlerine, bakışlarına bir kez daha bakın.... Bu bakışlar anlatıyor bütün derdimizi gibi geliyor bana... Selam ve dua ile...”

Süleyman Ragıp Yazıcılar'ın Yazısı.