Bir kimse Peygamber -aleyhisselâm-’a gelip babasından şikâyet etti. Babasının kendisinden izin almadan, malından sarf ettiğini söyledi. Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve selem- bu zatın babasını, huzuruna davet etti. Bu zat bir Pîri fâni idi, asâsına dayanıp huzura geldiğinde ona hitaben:

- Oğlunun izni olmadan malından alıyormuşsun, buyurdular. O zat Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve selem-‘ın bu sözünden, oğlu tarafından şikâyet edildiğini anladı.

- Yâ Nebiyyallah, bir zamanlar ben kuvvetli ve zengindim, oğlum ise zayıf ve fakirdi. O zamanlar ben ondan malımı saklamazdım. Hatta kendim yemez, ona yedirirdim. Şimdi ise ben, zayıf ve fakir oldum. Oğlum kuvvetli ve zengin oldu. Malını benden saklamaya başladı. Ben, o yesin diye önüne koyardım. O ise benden saklıyor. Onun bana yaptığı muameleyi ben ona yapmadım. Yine de eski kuvvetim yerinde olsa, ondan malımı esirgemem, buyurduğunda, Rasûlullah -sallallâhu aleyhi ve selem-‘ın mübarek gözleri yaş ile dolup sakalları üzerine inci tanesi gibi yaşlar döküldü ve:

- ‘Haydi baba, git oğlunun malından istediğin kadar kullan; bu mal senindir’ buyurdu. (Ebu Davud, Buyu’, 79) Oğlu da Peygamberimiz’in bu sözlerine razı oldu. Babanın evlâdının izni olmadan malından sarf edebilmesinin caiz olduğu, işte bu hâdise üzerine anlaşıldı.

Alican Tatlı'ın Yazısı.