Gergin iplerin arasındaki boşluktan geçer hayatın renkleri. İnsanlar arasında da böyle gerilebilir ipler, diye düşünürsün ama her zaman bir boşluk da vardır. Boşluğun kendisi yeteri kadar yer kaplar gerçi. Renkli iplerin iki ucunu hizalayıp küçücük bir düğüm atıverirsin. Küçücük ama sağlam. Yerinden sökmeye çalışmadın hiçbir düğümü. Her düğümün hakkı verilmeli diye düşündün. Boğazına düğümlenen, göğsüne inmeye yol bulamayanları bile, hakkını vererek sevdin. İpin uzunluğu, sağlam düğüm atılması içindir diye, sonrasında iki ucunu da kestin. İpin bir ucu ne sende, öbür ucu ne bende artık. İplik düğüm oldu başlı başına. Sonra yaklaştırdın düğümleri birbirine iyice, gergin iplerin ve sert vuruşların yardımıyla. Ne sessiz bir dokuma işidir bu Azize. Ne demektir ki bu, öldürdün kuşu, çiçeği soldurdun. Biz de faniyiz Azize.

Rabia Gülcan Kardaş'ın Yazısı.