Bir bebeğin gözlerini dünyaya açışı ile aldığı ilk nefesler gibi... Bebek ağladıkça annesinin “şükür” demesi gibi... Bir ağlayan bebeğe, bir kan ter içindeki anneye bakılıp “gözün aydın” denmesi gibi... Bu gibidir bazı kelimeler, can yakarak da gelse insana nefes aldırır.

Nisan kelimelerden bir kelimedir. Çocuk kelimelerden bir kelimedir. Gün kelimelerden bir kelimedir. Allah’ın işaretleri vardır kelimelerde. Büyük kelime, prizmadan geçerek renklenen, parçalarına ayrılan ışık gibi dünyaya dağılır. Avuçlarında pembe pembe olur, çıkacak dişlerinde süt beyaz. Saçların lüle lüle kıvrılınca sarı, siyah. Gözlerini açınca elâ. Ağlayınca çaresizlik. Gülünce neşe. Azize, en az bir bebeği büyütmek kadar ilgi bekler yaşamak. Her hareketin karşılığını bulacak, verdiğinden daha fazlasını alacaksın. Sen yetiştireceksin hayatını ve hayatında kaliten ortaya çıkacak. Yaşamak, kelimelere hayat verdikçe, onları besledikçe taze. Dünle beraber gitti cancağızım, şimdi yeni şeyler söylemek lazım.

Rabia Gülcan Kardaş'ın Yazısı.