Tekbir Giyim’in sahibi Mustafa Karaduman, misyonunu “mümkün olduğu kadar çok kadını örtmek” olarak tarif etmiş. Sözlerinin devam daha ilginç: “Ben bunu sopa ile değil, moda ile yapıyorum.” Ben işte buna düşmanın silahı ile silahlanmak derim işte. Madem popüler kültür bizi iliklerimize kadar sömürüyor, moda marifetiyle arzu etmediğimiz hayat tarzlarını empoze ediyor ve biz buna söylenmekten başka bir şey yapamıyoruz, buyrun işte Karaduman’ın yaptığını örnek alın. Modayı ya da popüler kültürü olumlu yönde kullanmanın daha ilginç bir örneği var mı elimizde? Anadolu müteşebbisinin zekasına şapka çıkarılmaz da ne yapılır? Son dönemde muhafazakar iş adamlarımıza yönelik yabancı ilgisinin bayağı artması boşuna değilmiş demek. Kalvinist Kayserililerden sonra “trend-setter” bir moda müteşebbisimiz de oldu ya, artık gam yemeyiz.

Kulakları çınlasın, dostum Osman Şentürk’ten öğrendiğim bir kavramdır bu: Trend-setter. Trend-setter; eğilim belirleyici, trend koyucu, tam Türkçesi ile çığır açıcı demek. Bir de bunun karşısında “trend-follower” var, yani takipçiler. Modayı takip edenler arasında böyle kendi tarzlarını oluşturanlar olduğu gibi, bir de oluşmuş ya da genel kabul görmüş moda eğilimlerini takip edenler şeklinde ikili bir ayırım yapılıyor. Marifet, çığır açıcı olabilmekte. Ama bunun bedeli yüksek tabii. Çünkü ben yaptım demekle olmuyor. “Popüler” olanı koklayabilmek, tutacak olanı iyi görmek gerekiyor.

Tekbir Giyim’in böyle bir çığır açıcılık misyonuna soyunması ilginç. Aynen, esas maksadı örtmek ve dikkat çekmemek olan bir İslami vecibeyi, teşhir ve dikkat çekmek üzere kurulu bir alanda –moda yani- nasıl bir maslahatla yürüttüklerinin ilginçliği kadar... Ama benim esas ilgimi çeken soru şu: Karaduman ve ekibine “trend-setter” diyebilir miyiz? Hadi soru soruyu açsın: İslam’da böyle bir pozisyon kime layık görülmüştür? Bu pozisyonun sahibi ya da sahipleri belli ise yüzyıllardır belli giyim tarzlarını benimseyen Müslümanlar “trend-follower” olarak mı nitelendirilmelidir?

Ne dersiniz, tesettürde çığır açmak caiz midir?

Mehmet Lütfi Arslan'ın Yazısı.