Deyin ki: “Biz Allah’a, bize indirilene (Kur’an’a), İbrahim, İsmail, İshak, Yakub ve Yakuboğullarına indirilene, Mûsâ ve İsa’ya verilen (Tevrat ve İncil) ile bütün diğer peygamberlere Rab’lerinden verilene iman ettik. Onlardan hiçbirini diğerinden ayırt etmeyiz ve biz ona teslim olmuş kimseleriz.”  (Bakara, 136)

Bu ayetin mesajı çok net, yoruma ihtiyaç yok. Lakin bu ayetin kalbime doğurduğu manayı paylaşmak isterim: “Kökün sağlam, ezilme, büzülme, korkma” diyor bu ayet bana. Yani Peygamber Efendimiz sonradan ortaya çıkmış da yeni bir din ortaya koymuş değil. Bizler Hz. Adem’den bu yana hiç kesilmemiş bir silsilenin devamıyız. Bizler dünya tarihinin en eski ve eskimez değeriyiz. Bizler türedi değiliz, ucube değiliz, mesnetsiz değiliz. Yahudileri ve Hristiyanları da kapsayan ve kuşatan en büyük kümenin elemanlarıyız.

Tabiri caizse “son sürüm” biziz. Alnımız açık, başımız dik!

“Dinde zorlama yoktur. Artık doğru ile yanlış, birbirinden ayrılmıştır: O halde, şeytani güçlere ve düzenlere (uymayı) reddedenler ve Allah’a inananlar, hiçbir zaman kopmayacak en sağlam mesnede tutunmuşlardır: Zira Allah her şeyi işitendir, her şeyi bilendir.” (Bakara, 256)

GENÇ'ın Yazısı.