Fudayl bin Iyâz (r.a) şöyle buyurur:

“Şayet benim, kabul olacağı kesin olan bir dua hakkım olsaydı onu devlet başkanından başkası için yapmazdım!”

Talebeleri:

“Bunun sebebi nedir efendim!” diye sordular. Şu cevabı verdi:

“O duayı kendime yapsam, benden başkasına faydası olmaz, ama devlet başkanına dua edersem onun salâhı ve iyiliği bütün insanların ve beldelerin ıslahı demektir.”

“Bu nasıl olur efendim, biraz tefsir eder misiniz?” dediklerinde şöyle izah etti:

“Beldelerin ıslahı şöyle olur: İnsanlar idarecinin zulmünden emin olunca harap olan yerleri imar ederler ve yeryüzünü cennet hâline getirirler.

İnsanların ve kulların ıslahına gelince; akl-ı selîm sâhibi kişiler cahil insanlara bakarlar, «Maişet derdi bunları, Kur’ân-ı Kerîm’i öğrenmek gibi kendilerine daha faydalı olacak işlerden alıkoymuş!» derler. Onları ellişer kişilik veya bundan biraz daha çok veya az gruplar hâlinde bir evde toplar ve bir âlime: «Senin ihtiyaçlarını biz karşılayacağız. Sen bu insanlara dinlerini öğret! Allah Teâlâ onların içinden kabiliyetli birini çıkardığında onu yetiştirip bu grubu ona teslim et!» derler. İşte beldelerin ve kulların ıslahı böyle olur.”

Bu cevap üzerine İbnü’l-Mübârek kalkıp onun alnından öptü ve:

“Ey hayırların muallimi! Zaten senden başka kim böyle güzel şeyler düşünebilir ki!” buyurdu. (Ebû Nuaym, Hilyetü’l-Evliyâ, VIII, 91)

Alican Tatlı'ın Yazısı.