Evime Dönüp Artist Olacağım!
Büşra Sarı
Ben artık evde olmanın sırrına varmak üzereyim. “Evli” deyince aklıma sadece düğün dernek değil, evde durup dünyayı yönetenler, en harika hizmeti yapanlar geliyor. Böyle düşünmesi dahi insanı heyecanlandırıyor.
ört yıl önce üniversite için evden çıktığımda “ayrılık” bana öyle anlamlı, hüzünlü bir kavrammış gibi gelmemişti. Bir nevi evimi geride bırakıyordum ama bu pek de umurumda değildi anlaşılan. Fakat dört yıl sonra tekrar eve dönmek “ayrılık” kelimesinin benim için tam bir tarifi oldu diyebilirim.
Meseleyi üniversiteydi, arkadaş ortamıydı, rahatlıktı, öğrencilikti falandı filandı olarak ele almayacağım. İşin tuhafı neden “eve dönmek” tabiri caizse insana bu kadar dokunuyor? Dışarı çıkmamak, o kafe senin bu kafe benim dolaşmamak, çarşı pazar gezmemek vs asosyalliğin başlangıcı mı oluyor da sosyalliğime dair şüphelerim tavan yaptı?
Sanki aylardır evde duruyormuşum gibi geliyor. Bu sürede epey pinekledim, ayrıca bu sosyallik- asosyallik meselesine de kafa yordum tabii! Problem nerdeydi, neydi derken bu kavramları aslında farklı algıladığıma karar verdim.
Asosyalliğin halk arasındaki tanımı, sosyal çevresi ile iletişimini kesmiş, içine kapanmış ve kimse ile görüşmeyen kişilerdir. Psikoloji biliminde ise asosyal kişilik bozukluğunun tanımı; kişinin sosyal çevresi ile “yeterince ve kaliteli bir etkileşim içinde bulunamaması” diye de ifade edilebilir.
Bu tanımdan yola çıkarak kendimi sorguya çektim. Övünmek gibi olmasın ama çevre ile iletişimimin iyi olduğuna kanaat getirdim. Belki çok kaliteli bir iletişim değildi fakat kafiydi. İşte tam bu düşüncedeyken “Peki ya sorun tam olarak ne?!” cümlesi beynimi on ikiden vurdu.
Bendeki bu hâl toplumun yansıması olabilir. Abartmıyorum arkadaşlar. Evde durmanın içine kapanıklık olarak görüldüğü ama dışarıda da kalabalıklar içinde yalnız olmanın ‘moda’ olduğu bir zamanda yaşıyoruz
Taksimdeki bir yürüyüşe sırf “buradaydı desinler” diye katılıyorsak, kampüste herkesin takıldığı kafeden biz hiç çıkmıyorsak, laf olsun torba dolsun misali kitapçılara filan gidiyorsak bu ne kadar kendimizden/ evimizden uzak olduğumuzun işaretidir. Oysa “ev”li olma, ev sahibi olmak, eve dönmek olmazsa olmazlar arasındadır. Yersizlik, yurtsuzluk ise günümüzün bulaşıcı bir hastalığı hâline geldi. Biz zannediyoruz ki ne kadar çok dışarıda olursam, ne kadar çok göze görünürsem o kadar sosyalim.
Annemizi aşçı, babamızı bankamatik olarak değerlendirip evi otel niyetine kullanıyoruz. Böyle bir gafletin içerisindeyken dışarıda olduğumuzun havasını atmaktan geri durmuyoruz, ne âlâ memleket! Aklı başında birçok insan evladı aile kavramının üzerinde ısrarla duruyor. Bir bildikleri var elbet. Toplumun çekirdeği, tohumu ya hani, e hâliyle önemli. Türkiye İstatistik Kurumu’nun yaptığı yaşam memnuniyeti araştırmasına göre 2010 yılında kendilerini en çok ailenin mutlu ettiğini ifade edenlerin oranı % 70,9. Peki bu “aile” nerde hayat bulur? Barınağı sadece sokaklar mıdır? Elbette hayır. Ailenin tek ikametgâhı vardır o da: Ev.
Çocuk konuşmayı, yürümeyi, sevmeyi, yemek yemeyi kısacası evde hayatı öğrenir, sosyalleşir. Kendini bilir, tanır daha sonra dışarısı ile tanışır. İşlenmeye hazır bir zihin direkt sokakla tanıştığında kısa devre yapabilir. Sonra hepimizin anne babalardan sık sık duyduğu Benim çocuk hiç bana benzemiyor, ne yapacağımı şaşırdım.” türevinden yakınmalar… Ağaç sallanınca armut dibine düşmüyor işte.
Ev, karargahtır. Hiçbir kralın giremeyeceği kadar da özel mülkiyet alanıdır. Ümmetin yeniden ayakları üzerinde doğrulması için iş evden başlar fakat evin sınırları da küre kadar geniştir. Baki’ye selam olsun ne güzel bir tespitte bulunmuş: “Cihanın nimetinden kendi ab u danemiz (su ve ekmeğimiz) yeğdir. Elin kâşanesinden (köşkünden) kuşe-i viranemiz (kendi virane köşemiz) yeğdir.”
Velhasıl ben artık evde olmanın sırrına varmak üzereyim. “Evli” deyince aklıma sadece düğün dernek değil, evde durup dünyayı yönetenler, en harika hizmeti yapanlar geliyor. Böyle düşünmesi dahi insanı heyecanlandırıyor. E devir değişti artık; evime dönüp artist olacağım!
GENÇ'ın Yazısı.